No er det gått ei tid sidan det våte eventyret vi var ein del av under fjorårets ultraløp. Vêrgudane var nådelause mot deltakarane denne dagen, men prestasjonen vart ikkje desto mindre imponerande for dei som tok fatt på reisa frå Sentrum Sør i Førde til endestasjonen ved Rivedal Galleri.

Vi let oss ikkje stoppe av korkje låg temperatur eller stor vassføring, og vil fortsette der vi slapp i fjor. Vi vil på nytt starte reisa frå Førde og bere med oss kampen for kreftsaka gjennom kvart steg vi tek heile vegen til Rivedal. Saka er like viktig for oss og kampviljen er like sterk. Akkurat denne dagen dedikerer vi all vår treningsvilje, vårt engasjement, vår heilt unike rå vilje til å vise det gjennom akkurat dette løpet.

Det å vere i aktivitet, ha lange treningsøkter, ha harde økter - det å vere ein tur nede i den mykje omtala «kjellaren», er vi vel vande med. Det å sette seg i posisjon til å gjennomføre eit ultraløp på ein god måte krev ein gjennomtenkt plan for treninga over tid. Vi har halde fram med målretta trening. Vår trening inneber at vi trener variert. Vi trener styrke, vi driv løpetrening – gjennom lange økter og intervall, har innslag av yoga og er med på saltrening. Vi fokuserer på å styrke heile kroppen, og varierer kva muskelgruppe vi trener. På den måten unngår vi overbelastning og skade, og heile kroppen er rusta til å vere i anstrengande og krevjande aktivitet i fleire timar – utan at vi treng særleg lang tid etter løpet for å restituere oss.

Dersom vi skal trekke fram noko som er nytt sidan sist, så er det «Indoor Running»-timane til Øyvind Aastad Kjøs på Spenst. Han tok over intervalltimar på mølle på seinhausten i fjor. Desse timane er nøye sett saman – både med tanke på anaerob og aerob trening, og bidreg til at vi som deltek - veke etter veke, klarer å hente ut det som bur i oss, for dermed å bli betre løparar. Øyvind pushar og heiar, og er ein verkeleg inspirasjon for at vi skal kunne bli endå betre og endå sterkare.

Akkurat i dag, fire månader før startskotet går, vil vi gje alle verdens damer som på ulike vis
er ei stor inspirasjonskjelde, ein velfortent applaus.

Anja Lena Selstad & Solveig Stranden

Dagen vi hadde førebudd oss mot kom. Veret var kaldt, det regna gjennom heile dagen, vinden over fjellet gjorde det vanskelegare å halde varmen. Den ultimate spennande løypa med sine 53 km og 2 000 høgdemeter frå Førde sentrum til Rivedal, vart ekstra utfordrande denne dagen. Vi fekk verkeleg kjenne på det å måtte hente fram det som er i oss av styrke og uthald. Det vart ein fysisk og mentalt krevjande dag.

Vi dedikerte denne dagen til «Aktiv mot kreft», arbeidet for å få persontilpassa trening inn som ein del av kreftbehandling, og til å etablere Pusterommet på sjukehus i Norge. Eit mål er at Førde Sjukehus får eit slikt tilbod til sine kreftpasientar. Løpet gav i år kr 2 500,- av startkontingent til dette føremålet. Det er endå ein veg å gå før nok midlar er på plass, men alle monnar dreg. Vel så viktig er det å skape merksemd og bevisstgjering omkring dette arbeidet, og det har ein langt på veg klart gjennom årets løp og andre liknande arrangement.

Kreft er ikkje noko fjernt – det er nært. Dei fleste av oss har relasjon til nokon som har fått kreft. Nokre blir friske, og nokre tapar kampen mot sjukdomen. Solveig vart ramma som 40-åring, men er no frisk. Fleire kreftsjukdommar har betre prognosar i dag enn tidlegare, men langt frå alle vert friske. Det er framleis altfor mange som tapar denne kampen.

Sidan januar har vi i lag bygd stein på stein, for å best mogleg førebu oss til dette løpet. Som eit uønska spenningsmoment vart vi begge råka av Korona-sjukdom to-tre veker før løpsdagen, men heldigvis fekk vi rista den av oss utan noko mein. Vi har hatt tett dialog med Terje heile vegen, og hans engasjement har vore ein stor inspirasjon undervegs for oss begge. Vi ønskjer å gje ein stor applaus til han og dei han har med seg for eit løpsarrangement som vi finn godt sikra med omsyn til både kvalitet og tryggleik.

Som avslutning ønskjer vi å dele noko frå vår kvardag som sjukepleiarar. Vi har vore tett på denne pasientgruppa i alle fasar av sjukdomen, både opp- og nedturar, og med dei medisinske utfordringane som kjem i sjukdomsforløpet. Ein pasient som tidlegare utførte fysiske prestasjonar på høgt nivå, kunne i siste fase av sjukdomen seie at å gå få meter var meir utmattande enn løp han hadde delteke i. Med eit svakt smil om munnen sa han følgjande: «Livet er ikkje for pingler».

Vi har sidan i fjor ikkje vore i tvil om kven vi ville kåre til årets maskot for Enivest Sunnfjord Ultra, tittelen som vi reknar for å vere ei ære og som mellom anna inneber at han ved påmelding neste år berre treng å betale bidraget til Aktiv mot kreft.

Om nokon spør deg kva meistring er for noko, skal du berre svare Tor Eirik Nygård. Han deltok i Enivest Sunnfjord Ultra for tredje gong i år, og det er det tredje løpet han nokon gong har delteke i. Mantraet hans for løpet er at «53 km er langt, men det kan vere ganske kjekt.»

Tor Eirik er 36 år gamal og kjem frå Førde. Til dagleg jobbar han ved Eviny Solutions som prosjektleiar for drift og beredskap innan fiber. Han har eit arbeid med mange varierte oppgåver, men dei skjer for det meste sitjande framfor ein dataskjerm. Første gongen han var med på dette løpet var i 2020. Hovudsponsoren Enivest hadde ein konkurranse på Facebook der det var mogleg å vinne gratis deltaking. Han ante ikkje kva han gjekk til, men tenkte at dersom han vann konkurransen, så skulle han jammen delta. 

Av alle konkurransar Tor Eirik har vore med på, kom han altså til å vinne denne, og då måtte han berre melde seg på. Kona hans hadde lita tru på prosjektet og lurte på kva i alle dagar mannen hennar hadde i eit ultraløp å gjere. Det store målet var berre å komme heilskinna fram. Han hadde null treningsgrunnlag og det var berre viljen til å fullføre som heldt han gåande. Det høyrer med til historia at han lurte med seg ein kamerat til å delta òg. 

Tor Eirik er sikker på at det var ingen som hadde trua på at han skulle fullføre det første året, bortsett frå han sjølv, og han må ærleg innrømme at han ikkje følte at han høyrde heime i eit slikt løp. Likevel angra han ikkje eit sekund på at han blei med. Han kan framleis kjenne på denne kjensla, å ikkje heilt føle at han høyrer heime i eit ultraløp, men han vil ikkje la den tanken vinne, for å då føler han at han ikkje kjem nokon veg. 

For Tor Eirik blei det å delta i Enivest Sunnfjord Ultra òg byrjinga på ei ny reise etter å ha vore i ei bilulykke i starten av 2019. Han sleit lenge med smerter i ryggen, nakken og skuldrane, noko han framleis gjer, men han syntest synd i seg sjølv, og let smertene styre meir enn dei burde. Dei fekk i stor grad avgjere kva han kunne og ikkje kunne gjere, og han var generelt langt nede. 

Så det heile var nervepirrande då han stod på startstreken i sekstida om morgonen. Dei to kameratane la opp til eit stopp i midten av løypa, der dei hadde sett opp ein bil, slik at dei kunne skifte klede og slappe litt av før dei tok fatt på siste halvdelen. Då dei kom til fjelletappen var det som å møte ein vegg, og derifrå gjekk resten av løpet på rein vilje. Tor Eirik hugsar knapt eitt minutt frå denne delen, forutan at han er sikker på at han banna ein god del. Kameraten filma han på eit tidspunkt der han svor på å ta det meste av dage. Men han kom seg til mål etter rundt 13 timar og 30 minutt. 

Den største forandringa Tor Eirik merka frå første til andre året, var at han ikkje gjekk beint på halvanna veke etter løpet. Han gjekk knapt over golvet heime, og kom seg så vidt opp og ned trappa. Det andre året gjekk han derimot tur kvar dag etter løpet, og trappa var inga hindring. Han er naturlegvis spent på korleis tilstanden blir i dagane og vekene etter årets løp.

I 2021 var det store målet å klare løpet på under ti timar, men fokuset skifta til berre å fullføre, mest fordi han denne gongen ikkje fekk med seg kjentfolk på turen. Med litt meir treningsgrunnlag i to-tre månader med fokus på kondisjon, så klarte han å kome i mål på litt over 11 timar og 30 minutt, eit forbetring på rundt to timar frå året før.

Det er særleg to utfordringar Tor Eirik slit med under løpet. Den første er å klare å få i seg mat. Den andre er å forsere fjelletappen, som han berre har gitt namnet «Det store monsteret». Det er tungt og energitappande for ein over 100 kilo tung kropp å kome gjennom ulendt og myrete terreng, men desto deilegare å kome i mål.

Sjølv om Tor Eirik var den første til å melde seg på årets utgåve av løpet, var ikkje motivasjonen på topp i år. Men motivasjon eller ikkje, så gledde han seg, både til sjølve løpet og kjensla han visste han ville få i kroppen etter å ha fullført eit slikt løp. Han skildrar det som pur glede, som om ein ikkje kan tru kva kroppen kan klare, ei rett og slett euforisk kjensle. 

Etter tre løp er Enivest Sunnfjord Ultra blitt ei årleg oppleving for Tor Eirik, ein årleg sjekk om at helsa er på plass, ein årleg milepæl, ein årleg vekkar om at han er i live, ei oppleving for ein ekte sofagris. Og ein vekkar om at du uansett grunnlag har ein kropp som kan tole det mest utrulege. 

Treningsgrunnlaget i år var ikkje det beste, og Tor Eirik ser på seg sjølv som ein som periodetrenar. Han kan vere flink nokre månader, men så går han litt lei. Så kan det gå litt tid før han får lysta til å trene igjen. Han byrja litt i desember i fjor, og hadde ein god del kondisjonstrening på mølle. Så vart han smitta av korona i februar, og mista mykje av det han hadde bygd opp. I april byrja han å trene litt styrke, med kondisjonsdagar mellom øktene, og dei siste månadene før løpet har han hatt fire til seks økter i veka. 

Tor Eirik ser på seg sjølv som beskjeden fyr, ein som liker best å gå litt under radaren. Han har kvart år starta løpet før alle andre, for ikkje å kome for seint i mål, noko han valde å gjere i år òg. Han er eit veldig positivt menneske og eit innslag som vi som arrangerer set svært stor pris på. Han hevdar at dersom ein godt under middels trena sofagris kan fullføre dette fantastiske eventyrløpet, så kan kven som helst klare det. Den største konkurrenten til Tor Eirik heiter Tor Eirik, ein konkurrent som kjenner alle måla hans og difor veit kva som skal til for å vinne, over seg sjølv.

Målet for i år var endå ein gong å fullføre, med eit bonusmål om å komme i nærleiken av ti timar. Tor Eirik kom i mål på 11:55:11. Vi gratulerer meg flott innsats og utnemninga som årets maskot for Enivest Sunnfjord Ultra.

Rune Vindheim er for mange først og fremst kjend som fotballspelar og trenar, med ei karriere som få andre frå Sogn og Fjordane kan vise til. Han har spelt for norske klubbar som Førde, Brann, Åsane, Sogndal, Fana og Haugesund, og dei engelske klubbane Burnley og Hartlepool. Han har dessutan vore trenar for Fana. I dag jobbar han i organisasjonen Fana Arena.

I 2016 vart Rune utsett for eit alvorleg traume som sette han heilt ut av spel i lang tid. Rune har sidan ulykka kjempa for å kome seg tilbake til kvardagen, og i år skal han springe Enivest Sunnfjord Ultra for fjerde gong. Rune trenar hardt fleire gongar i veka og har eit variert treningsprogram med både sykling, løping, fjellturar og styrketrening på treningsstudio. Rune har delteke på fleire halvmaraton som blant annet Maratonkarusellen i Fana og Bergen City Marathon. Han har òg sykla lange sykkelritt som Bergen-Voss og Voss-Geilo, og i 2018 sykla han Trondheim-Oslo.

Rune er takksam for god støtte og mange treningstimar med treningsmentorane sine, brørne Bjarte og Edvard Reed. Dei introduserte han for sykkelsporten etter traumet, og det har blitt mange lange treningstimar på sykkelen dei siste åra. Bjarte og Edvard spring òg Enivest Sunnfjord Ultra for fjerde gong i år.

Syklinga gir ei enorm fridomskjensle, noko som er svært viktig for Rune. Fleire gongar i året reiser trioen til Gran Canaria for eigenproduserte treningsleirar. Her er det sykling, løping, fjellturar og symjing som er i fokus ei heil veke av gongen, og dei trenar gjerne fleire gongar for dagen. Dette er balsam for sjel og kropp, sjølv om det òg er utmattande både fysisk og psykisk..

Rune vart i fjor kåra til Enivest Sunnfjord Ultra sin første «Maskot», for pågangsmotet og styrken han har vist i løpet frå første stund. Han lever opp til tittelen til det fulle. Rune går alltid «all in» og gir aldri opp når det gjeld trening og mål han set seg. Beina går som trommestikker i løp, og han har eit uthald dei fleste kan misunne han. Sjølv om det er tungt både fysisk og psykisk i den 53 km lange løypa i Enivest Sunnfjord Ultra, har Rune ein styrke som ber han gjennom skog og fjell, på grusveg, asfalt og det svært ujamne terrenget i sluttpartiet.

Rune seier at det ikkje er så lett å følge med på den flotte naturen når han spring, sidan han han må halde fokus på å konsentrere seg om kvar han set føtene. Med det traumet Rune har bak seg er det ein stor prestasjon å delta i eit løp med ei såpass utfordrande løype som Enivest Sunnfjord Ultra. Men det går betre for kvart løp han deltek i, og dette løpet er viktig for Rune. Han fortel at det gir ei enorm lykkekjensle å meistre å gjennomføre år etter år, sjølv om han er sliten i lang tid etterpå.

Vi skriv juni månad no, og det nærmar seg datoen for løpet. Sidan sist har den eine i løparduoen vore – som resten av landet – utsett for langvarig virusangrep, som har gjeve utfordringar for kontinuiteten i treninga. Vi er no på plass begge to, så no jobbar vi målretta fram mot løpsdagen.

Framover vil fokuset ligge på tal kilometer på asfalt, intervall-trening og styrketrening. Styrketreninga vil vere konsentrert om kjerne-muskulaturen, men med eit ekstra blikk på å styrke mage/rygg med tanke på dei timane ein skal vere i aktivitet og den tida ein skal springe.

For å halde oss frie for skade og overbelastningar prioriterer vi å trene variert. Ingen treningsøkter er like, og vi varierer intensiteten. Anja Lena har i fleire år vore fast på intervall-treninga på Spenst som er leia av Kristian Tjønneland, og det siste halvåret har Solveig delteke òg. Denne timen finn vi veldig inspirerande, og det på fleire måtar. Timen er sett saman av lange og korte intervall og Kristian har det same programmet i om lag fem-seks veker før han endrar det. Vi er ein nokolunde fast gjeng som deltek. Kristian vert bra kjend med oss, og han bidreg godt til at kvar enkelt av oss utviklar oss som løparar – utifrå den enkelte sitt utgangspunkt. Han bidreg òg til at vi tek ut det vesle ekstra på treningane – gjerne meir enn det vi ville gjort om vi hadde gjort økta aleine.

Når det kjem til styrketrening så er tilnærminga vår noko ulik. Anja Lena vel saltrening og eigentrening på Spenst, medan Solveig trivst aller best i cross fit-boksen. Måla vert nådd for oss begge, og det er viktig at vi finn arenaer som vi trivst godt med – sidan vi investerer såpass mykje tid til trening og aktivitet. Det er samstundes viktig å seie at dette er ein livsstil for oss, og tida vi investerer gjev det triple tilbake i glede, overskot og energi.

Tida er knapp, og dagane går fort. I kvardags-jaget er det samstundes viktig – kanskje meir enn nokon gong - å stoppe opp, ta ein «time-out» og ta pulsen på livet. Det er mange måtar å gjere det på, men ein høgt verdsett måte for oss er når vi kan spenne på oss ski (randonne), ta med turutstyret og komme oss ut i naturen og helst opp i fjellheimen. På denne måten hentar vi mykje positiv energi og glede. Biletet her er frå skituren til fjellet Fingeren i Sunnmørsalpane, der vi var 16. mai i år. 

Vi skriv no mars månad. Det er komen ei ny stjerne på himmelen. Ein kjær kollega over mange år, måtte gje tapt i kampen mot kreftsjukdom. Ho levde med sjukdom i den tilmålte tida legane gav henne - ni månader.

På nytt får vi ei påminning om kor skjørt livet er. Det er små marginar som skil livet frå døden. Livet set oss på store prøvingar, der vi må finne styrke når vi kjenner oss svake - og det er ein styrke og vise svakheit. 

Med dette som bakteppe for innlegget denne månaden, er det ei viktig påminning for oss sjølve og andre - kvifor ein legg ned mykje tid til fysisk aktivitet og harde treningsøkter. Jo, vi veit, at gjennom eigne erfaringar og forsking omkring emnet, kjenner vi oss sterkare fysisk og psykisk, vi står sterkare mot sjukdom og vi vil tole sjukdom og tøffe behandlingar betre.

Kva har vi gjort sidan sist innlegg? Vi trenar like allsidig som vi har gjort. Dette er viktig for at vi skal halde oss skadefri, samstundes som vi styrkar både store og små muskelgrupper. Vi varierer på intensitet og varigheit. Talet økter ligg på fem-seks i veka. Det er òg viktig å gje kroppen restitusjon. Ein dag med restitusjon kan vere ei to timars økt i klatrehallen på Vie, eller ei økt med yoga. Eller rett og slett avslapping.

Den største skilnaden frå månad til månad vil være lengda på dei lange øktene med joggesko - anten det er utandørs eller på tredemølla på Spenst. Vi vil ha fokus på å auke desse frå månad til månad, og ligg no på 15 km som langøkt. Eit godt bidrag på vegen mot god styrke og oppøving i fart , er å vie tid til intervall-trening. Kvar torsdag følger vi Spenst sin time, med Kristian Tjønneland som stødig og motiverande instruktør. All mogleg takk til hans oppfølging og inspirasjon. Her får vi høve til å bli endå bedre løparar!

Grip dagen, alle der ute - set ikkje noko på vent!

Ein viktig motivasjon for å delta i Enivest Sunnfjord Ultra 2022, er at løpet i år skal fronte organisasjonen Aktiv mot kreft. Aktiv mot kreft er ei privat stifting etablert av Helle Andersen og Grete Waitz i 2007.

Først vil vi komme med eit tilbakeblikk. Vi skriv august 2011. Ein stor kul i brystet vert oppdaga hos Solveig. Etter rutinemessige undersøkingar vert det konstatert at kulen er godarta. Solveig pustar letta ut, for turen til Afrika som ho og Anja hadde bestilt gjennom Jarle Trå for å bestige Kilimanjaro kunne gå som planlagt. Kulen gav noko ubehag og smerter, så Solveig ønskte å fjerne han kirurgisk. Legen roa Solveig ned med at det ikkje var naudsynt, men så vart gjort i mars 2012. Standard prosedyre er å ta prøve av vevsmateriale i kulen, og prøvesvaret viste at Solveig hadde cancer mammae. Resten av 2012 vart sett av til brystbevarande kirurgi, åtte cellegiftkurar og fem veker stråling på Haukeland Universtitetssykehus.

Kreft kan ramme ved familiær opphoping, livsstil kan vere risikofaktor, men ofte er det ein ukjent faktor. Sistnemnde faktor var gjeldande i Solveig sitt høve.

Trening og fysisk aktivitet har alltid vore ein sentral del av livet både for Solveig og Anja Lena – men for å kunne stå sterk i den tøffe behandlinga vart det og ein viktig strategi for å halde seg sterk lengst mogleg – ikkje minst i hovudet. Det er ikkje berre at ein sjølv har fått ein alvorleg diagnose, men ein har nære rundt seg som vert ramma. I Solveigs høve var alderen til ungane sju, åtte og 18 år. Etterkvart i behandlinga merka Solveig at det tok meir og meir på kroppen. Frå dag ein var det viktig for henne å vere i aktivitet, og å nytta ulike arenaer for det, på Spenst, fjellturar, skiturar, gåturar med hunden (dersom dagen ikkje var den beste). I denne prosessen var venninna Anja Lena der som ein ubetaleleg støtte og motivator. Mellom anna tok ho med Solveig på eit nytt fjell kvar veke.

-Vi deltok i fleire løp der vi fronta Aktiv mot kreft (Florø Maraton-Rett Vest, Jølster Maraton, Esefjorden Rundt og motbakkeløpet Førde Opp.). Vi samla endåtil inn fleire tusen kroner som skulle gå til å opprette pusterom på sjukehus for kreftsjuke pasientar.

-I denne samanheng har vi ikkje lyst til å fokusere på omgrepet trening, men heller det å vere fysisk aktiv. Vi er ulike, vi har ulikt utgangspunkt og vi toler tøffe behandlingar ulikt. Det er ikkje sjeldan at ein får seinkomplikasjonar (t.d. fatigue) som kan gje avgrensingar for kva ein både orkar og er i stand til. Ei oppmoding til kreftsjuke er å avklare moglegheiter og avgrensingar for fysisk aktivitet med behandlande lege.  Den fysiske aktiviteten vil avhenge av kva type behandling ein får, og vil variere med dagsform og dei ulike fasane i sjukdomsbildet. Mange vil ha ei generell sjukdomskjensle i kroppen under kreftbehandlinga, og det er det viktig å ta omsyn til. 

Tida går og dette er no ti år sidan. Korleis har denne tida vore? Oppfølginga frå helsevesenet har vore grundig og fram til no har det ikkje vore teikn til tilbakefall av sjukdom. Den første tida etter behandling var noko prega av ulike betennelsestilstandar på ulike stader på kroppen. Desse gav seg etterkvart. Det livet vi kjenner innanfor trening og fysisk aktivitet har vi halde på med i same takt, og vi har etterkvart utfordra oss på endå fleire arenaer. For oss handlar det om å investere i fysisk og psykisk styrke som gjev oss eit godt overskot og som bidreg til god helse. Ein vil i tillegg stå sterkare den dagen sjukdom rår. Vi håper at dette kan vere ein motivasjon til dei som anten er ramma av kreftsjukdom eller har ein kronisk sjukdom, der fysisk aktivitet vil kunne bidra til å kjenne seg sterkare – eller gjere dagen betre.

I tida framover vil vi fortelje om våre førebuingar fram mot 9. juli i form tekst og bilete. I stor grad fortset vi treningane våre med same intensitet og styrke, men utover våren vert fokuset lagt på talet kilometer med joggesko. Inntil vidare – ha ei god tren

Mitt navn er Ole Arild Fosmo. Jeg er fra og bor på Østre Toten, er snart 67 år gammel, og har fortsatt stor glede av både ultraarrangementer og inn i mellom til dels mye trening. Enivest Sunnfjord Ultra dukket opp som en ren tilfeldighet, men løypa, lankene rundt og samarbeidet med Aktiv Mot Kreft gav meg en godfølelse.

Så jeg snakka litt med Terje og sa ja til å delta. Her er min bakgrunnshistorie for at jeg vil være med, ikke bare for å delta, men også for å bidra til arbeidet som Aktiv mot kreft gjør.

Jeg har kreft, etter tilbakefall vinteren 2020 klassifisert som uhelbredelig uten at tidsperspektivet nødvendigvis er det jeg må kalle dårlig. Det jeg har fått er en sjelden undergruppe av GIST - gastrointestinal stromal tumor, det vil si kreft i bukhule/tynntarm. Enn så lenge holdes den svært godt i sjakk av Glivec, den i praksis eneste medisin som finnes. Den vil en gang slutte å virke, men det er den gangen.

I hverdagen var valget enkelt. Vi, for kreft rammer også alle nærstående, vil leve uten at mørke skyer skal dominere. Vi vet også at  på mange måter har jeg alt fått snart tre år på overtid. De fleste behandlerne i akuttfasen i mai 2019 trodde ikke at jeg ville overleve.

Jeg gjorde som alle sa, og årsaken var først og fremst at jeg var i svært god fysisk form. Så ja, jeg vet til fulle hva fysisk trening, det å røre på seg, kan bety, uten at alle må ta det så langt ut som jeg gjorde da. Alt hjelper uansett. Starten på det hele var i Sør-Libanon i mai 2019. Jeg er veteran fra UNIFIL og endelig ble det en mulighet for gjensynstur med hva mange av oss mener er vårt andre hjemland. Endelig, for da kunne både ektefelle, junior og svigerdatter tas med og få se hvor jeg hadde tjenestegjort.

Alt var bare så flott til det endret seg natt til 17 mai. Jeg ble uvel utover dagen den 16., men var sikker på at det skyldtes varmen og for mye sol i løpet av dagen. Jeg hadde ingen forvarsler på at noe kunne være galt, så dette var mest jeg var vant til, som en vanlig
magesjau. Utover kvelden og natten ble jeg virkelig dårlig med oppkastsjauer hele tiden. Alt som ble forsøkt drukket og svelget kom rett opp igjen, så om morgenen fikk en medreisende som var intensivsykepleier fatt i Louis, vår libanesiske reiseleder som både snakker og skriver flytende norsk.

Louis har et utrolig nettverk og fikk først tak i privatlegen til den indiske bataljonssjefen. Det første han gjorde var å sette intravenøst, for som jeg fikk vite etterpå var han alvorlig redd for at jeg var så dehydrert at jeg ville falle i ett koma de ikke ville få meg ut av. De neste fire døgnene fikk jeg til sammen over 100 liter væske. 

Diagnosen var uklar, men som legen sa: «Det er noe på venstre side i magen. Du må til et sykehus som har utstyret for å fastslå hva det er.» Neste problem var faktisk alarmsentralen til forsikringsselskapet i Norge. De ville bare avvise meg, for forsikringen dekket ikke området vi var i. Det tok sin tid, men til slutt ble det avklart at forsikringen gjaldt. Da gikk det med lokal ambulanse og blålys til Saida og Hahmoud Hospital, et privat sykehus i stjerneklasse hvor Louis tilfeldigvis kjente den ene av de to brødrene som eier det og fikk avklart så de var klare til å undersøke meg.